Wokulski jest rozdarty między dwie postawy, dwie jakże skrajnie odmienne epoki. Sam nie umie konsekwentnie wybrać żadnej z tych postaw, tym bardziej trudność z jednoznacznym określeniem bohatera ma czytelnik. Jedne jego cechy zachwycają, a inne zrażają do tej postaci. Myślę, iż był w równym stopniu romantykiem, co pozytywistą. Jej główny bohater – kupiec Stanisław Wokulski – to człowiek, którego osobowość kształtowała się w dobie romantyzmu, ale dorosłe życie upływało w czasach pozytywizmu. Epoki te były tak skrajnie różne, że trudno sobie wyobrazić, iż w jednym bohaterze mogą skupić się cechy zarówno romantyka, jak i pozytywisty. Odpowiedź: „Wokulski jest bohaterem powieści „Lalka”, stworzonej przez polskiego pisarza Bolesława Prusa. Krytycy literaccy odnajdują w nim zarówno cechy romantyka, jak i pozytywisty. ad 1.5. Wokulski a romantyzm, Wokulski a pozytywizm (karta pracy 3). – Odwołując się do materiałów i informacji zebranych samodzielnie w domu z Internetu i innych źródeł wiedzy, wypełnijcie wspólnie kartę pracy, która pozwoli wskazać cechy łączące Wokulskiego z romantykami i pozytywistami. 84% CV Stanisława Wokulskiego. 80% Scharakteryzuj postać Wokulskiego na podstawie fragmentów lektury. 82% Charakterystyka Stanisława Wokulskiego. 87% Przedstawienie, charakterystyka i porównanie kreacji postaci Wokulskiego, Rzeckiego i Ochockiego. 87% Wokulski jako Pozytywista.Charakterystyka Stanisława Wokulskiego - głównego bohatera Lalki Bolesława Prusa Jest to Andrzej Kmicic, główny bohater Potopu autorstwa Henryka Sienkiewicza to postać wielowymiarowa, niejednoznaczna i wzbudzająca w czytelnikach skrajne emocje. Być może właśnie dzięki temu jest tak realistyczna i ludzka. Mimo że postać ta została powołana w epoce dojrzałego pozytywizmu, można w jej rysie charakterologicznym odnaleźć niejedną cechę bohatera romantycznego. Rozważ, czy Wokulski to romantyk czy pozytywista. Doktor Schuman powiedział o Wokulskim: "Skupiło się w nim dwóch ludzi: romantyk przed roku 1860 i pozytywista z 1870r". I chyba to zdanie najpełniej charakteryzuje osobowość Wokulskiego. Jako bohater posiada on cechy zarówno pozytywisty jak i romantyka. Cechy pozytywisty to: Kontrowersje wokół osoby Stanisława Wokulskiego. Stanisław Wokulski był szlachcicem. Szuman, jego przyjaciel, mówił o nim: „stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego”. Cechy romantyka, które reprezentuje Wokulski to: miłość do Głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa pt. „Lalka” jest Stanisław Wokulski- 46-cio letni wdowiec. Jest to człowiek łączący w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Jest on bardzo zawziętym człowiekiem, wytrwałym i aktywnym. Dzięki Samotność, wyobcowanie niezrozumieniem przez ludzi to cechy, które sprawiają, że postrzegam Pana jako romantyka. Pan właśnie się tak czuł, stronił od ludzi był nie rozumiany, krytykowany. Lubił Pan samotność. Jest Pan, więc romantykiem? Nie mogę, znaleźdź odpowiedzi, bo przecież była w panu dusza pozytywisty. Atdk. Stanisław Wokulski, bohater powieści Bolesława Prusa Lalka to człowiek przełomu dwóch epok – posiadał w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Żył na zrębie dwóch epok, oglądając się wstecz, nieustannie szedł do przodu, będąc wiernym ideałom romantycznym, włączał się swoją pracę w realizację programu pozytywistów. O jego romantycznej duszy świadczy jego patriotyzm oraz pojmowanie miłości. Wokulski poświęcał się dla ojczyzny, brał udział w powstaniu styczniowym, narażał życie, za co został zesłany na Syberię do Irkucka. W 1870 r. wrócił do kraju, gdyż jak wyznał, tęsknił za ojczyzną. Gotów był ofiarować jej całą swoją wiedzę i umiejętności. Lecz szybko się rozczarował, nikt go nie potrzebował, czuł się wówczas osamotniony i zawiedziony. Uczucie jakim darzył pannę Izabelę Łęcką jest także prawdziwie romantyczne. Wychowany na poezji romantycznej, wierzył w czystą i bezinteresowną miłość. Zakochał się od pierwszego spojrzenia. Nagła i gwałtowna miłość do pięknej arystokratki, staje się sensem jego życia. Bohater przypomina romantycznego kochanka, Wertera czy Gustawa z IV cz. „Dziadów”. Wciąż myśli o niej, pragnie ją uszczęśliwić, nic w życiu nie stanowi dla niego równie wielkiej wartości. Toleruje tylko małżeństwo, jako efekt miłości. By zdobyć serce ukochanej jest gotów do największych poświęceń. Wyjeżdża za granicę, by pomnożyć swój majątek i pokonać bariery dzielące kupca od arystokratki, by być jej godnym. Strony: 1 2 3 Stanislaw Wokulski to glówny bohater "Lalki" Boleslawa Prusa. "Lalka", wielkie wydarzenie w dziejach polskiej powiesci, powstala w latach 1877-79 i byla drukowana w odcinkach w "Kurierze codziennym". Utwór posiada trzy warstwy kompozycyjno - tematyczne, które skladaja sie na jego znakomitosc. Jest to powiesc o polskim spoleczenstwie XIX wieku, wspanialy pomnik wzniesiony XIX - wiecznej Warszawie, ukazujacy jej wielkosc i piekno, małosc i brzydotę, a takze historia nieszczesliwej milosci Stanislawa Wokulskiego, bogatego kupca galanteryjnego, do zubozalej arystokratki Izabeli Leckiej. Glówny bohater "Lalki" jest najbardziej reprezentatywnym przedstawicielem "straconego pokolenia", zyjacego w okresie, który wedlug slów samego autora "zaczal sie poezja, a skonczyl nauka (...) zaczal rycerskoscia, a skonczyl geszefciarstwem, gonitwa za pieniedzmi". Stanislaw Wokulski to kupiec galanteryjny, wlasciciel dwóch sklepów, który swa wysoka pozycje zawdzieczal pracy. Gleboko wierzyl w nauke, która odegrala w jego zyciu bardzo wazna rolę. Jego pragnienie wiedzy objawilo sie juz wtedy, gdy byl subiektem w winiarni Hopfera - "...w dzien sluzyl gościom przy bufecie i prowadzil rachunki, a w nocy uczyl sie...". w tym czasie ojciec jego toczyl proces o majatek po dziadku Stacha i krytykowal syna za to, iz wydaje pieniadze na podreczniki. Tlumaczyl mu, ze nauka nic mu nie da, poniewaz o pozycji znaczeniu czlowieka w swiecie decyduje nie wiedza, lecz majatek ziemski. Dzieki intensywnemu samoksztalceniu i inteligencji, oraz przyjazni ze studentami Akademii Medycznej i Szkoly Sztuk Pieknych, Wokulski porzucil prace w winiarni i rozpoczal nauke w Szkole Glównej. Dzialal w konspiracji, a w roku 1863 wzial udzial w powstaniu styczniowym. Aresztowany i zeslany na Syberie, znalazl sie pod Irkuckiem. Tam uczyl sie nadal, cieszac sie szacunkiem wsród towarzystw naukowych, od których otrzymywal dyplomy i pochwaly. Powrócil do Polski w 1870 roku, z opinia uczonego. Mlodosc Wokulskiego przypadla na epoke romantyzmu. Wtedy wlasnie uksztaltowaly sie jego idealy i swiatopoglad. Cale jego pózniejsze zycie zdawalo sie jednak potwierdzac teze, iz byl to romantyk zablakany w epoce pozytywizmu. Po powrocie z zeslania rozpoczal prace w sklepie prowadzonym przez Malgorzate, wdowę po Janie Minclu, z która wkrótce sie ozenil. Po smierci zony, przejal sklep, jednak ludzie zarzucali mu, iz zyje kosztem pracy trzech pokolen Minclów. Wtedy Wokulski powrócil do nauki i byc moze zostalby przyrodnikiem, gdyby w pól roku po smierci zony nie spotkal panny Izabeli. Od tej chwili motorem jego poczynań stala się nieodwzajemniona milosc do arystokratki. Aby zyskac jej wzgledy, pragnal pomnozyc swój majatek, aby stac sie godnym najwyzszej warstwy spolecznej. Wokulski pnac sie do arystokracji i gromadzac pieniadze, porzucil swe szlachetne, romantyczne idealy walki o wolnosc. Jego starania i majatek wkrótce zostaly dostrzezone. Zaczal bywac w salonach wyzszych sfer, poznawac wazne osobistosci. Sam zdawal sobie sprawe z osiaganych sukcesów, ironizujac: "Z komórki przy sklepie do buduaru hrabiny, co za skok. Czy aby nie za predko awansuje?". Pieniadze i spoleczny awans nie byly jednak celem Wokulskiegom, mającym doprowadzic go do malzenstwa z Izabela. W oczach panny pozostawal on wciaz parweniuszem, bez herbu, dorobkiewiczem i kupcem, który odwazyl sie ja kochac. Upodabniajac sie do arystokratów, czul jednak pogarde dla samego siebie. Byl samotny, niezrozumiany i rozdarty wewnetrznie. Uważam, iz mimo pozorów, które stwarzal Wokulski, wciaz pozostawal czlowiekiem czulym i wrazliwym na cudza krzywde. Realizujac pozytywistyczne hasla pracy u podstaw, myslal o obowiazkowej i slusznie wynagradzanej pracy, która pozwolilaby zwalczyc biede i ciemnote. Cenil wiedze, nauke , postęp, które mialy przyniesc oswiecenie spoleczne. Byl zwolennikiem postepu technicznego i zmian w strukturze spolecznej. Fascynowaly go utopijne badania profesora Geista. Swoim postepowaniem budzil szacunek wsród biedoty i zdumienie wsród arystokracji, dla której dzialalnosc dobroczynna byla jedynie sposobem na podniesienie wlasnego wizerunku, nie rzeczywista, bezinteresowna pomoca.. Ogarniety miloscia do Izabeli, Wokulski swoje bogactwo spozytkowywal na przyjemnosci i interesy, zwiazane z osoba ukochanej, czesto wiele na tym tracac. By zdobyc łaski panny, nabyl nie potrzebna mu kamienice Leckich, wspieral finansowo jej przyjaciól, badz hrabiego. Mimo tego Izabela wciaz traktowala go z pogarda, uwazajac za dorobkiewicza i glupca. Stanislaw Wokulski zyl na przelomie dwóch epok: romantyzmu i pozytywizmu. W okresie rozkladu spoleczenstwa feudalnego, a przed wykrystalizowaniem sie spoleczenstwa kapitalistycznego, który zaczal sie poezją i poswieceniem dla ojczyzny, a skonczyl praca, gonitwę za pieniedzmi i bogaceniem się. W Wokulskim spotkalo sie dwóch ludzi: romantyk sprzed 1863 roku, niezrozumiany przez otoczenie, nieszczesliwie zakochany, wybitny indywidualista, wrazliwy, poswiecajacy sie dla idealów; oraz pozytywista, wierzacy w nauke i postep, praktyczny realista, zapalony spolecznik, majacy recepte na wykorzenienie nedzy i biedy, energiczny, przedsiebiorczy handlowiec, dajacy pracę wielu ludziom. To wewnetrzne rozdarcie przyczynilo sie do narastania zyciowych dramatów i ciaglego konfliktu z otoczeniem. Najwazniejsza przyczyna kleski Wokulskiego stala sie, wielka, nieszczesliwa, romantyczna milosc do panny Izabeli, która przemienila Stacha z czlowieka rozsadnego i krytycznego w zakochanego do szalenstwa romantyka. Dla zdobycia milosci kobiety Wokulski porzucil swe pozytywistyczne idealy, toteż sprzedal sklep, przestal wierzyc w pracę. Poza uczuciem do Leckiej nie potrafil znalezc sobie innego celu w zyciu, byl zmeczony, zniechecony i rozgoryczony. Po nieudanej próbie samobójstwa, ktorego przyczyna stala sie milosc, Wokulski ostatecznie wycofal sie z zycia, zniknal w niewyjasniony sposób. Jak typowy bohater romantyczny pozostawil po sobie tylko atmosferę tajemniczosci i niejasnosci. Nie wiadomo bylo, czy zginal, czy moze udal sie do Paryza i oddal pracy naukowej, wyjezdzajac z kraju, w którym wszystko go zawiodlo. Stanislaw Wokulski to czlowiek z przelomu diametralnie róznych epok. Jego osobowosc, motywy dzialania, wartosci, którym holdowal trafnie ująl doktor Szuman, potwierdzajac przyczyny upadku bohatera: "Romantycy musza wyginac to darmo; dzisiejszy swiat nie dla nich (...). w zepsutym, zdegenerowanym spoleczenstwie, zmarnowaly sie zdolnosci i energia Stacha, ktory byl "wodzem bez armii", nieszczesliwym i niezrozumianym". Zginal "przywalony resztkami feudalizmu", calym systemem konwenansów i kanonów arystokracji, których usobieniem byla panna Izabela. Wokulski reprezentuje "stracone pokolenie" .Byl juz doroslym czlowiekiem, gdy wybuchlo powstanie styczniowe i bral w nim udzial. Pózniej przyjal inna postawe realisty, w jego biografii zmiescil sie kawalek romantyzmu i czastka pozytywizmu. Wedle przytoczonych argumentow, stwierdzam iz Wokulski jako bohater literacki posiada elementy kazdego z tych okresów. Wokulski- romantyk czy pozytywista? "Lalka", uznana dziś za najdoskonalszy artystycznie i intelektualnie utwór polskiej prozy powieściowej, w chwili ukazania się została przyjęta bez entuzjazmu. Krytykowano styl i miało spójną budowę powieści. Najwięcej kontrowersji wywołała postać głównego bohatera, Stanisława publicysta, A. Świętochowski, stwierdził, że Prus nieprawidłowo skonstruował tę postać,gdyż skleił ją z dwóch różnych połówek. Sam Prus tłumaczył, że Wokulski to postać "bardzo złożona, ponieważ jest przedstawicielem epoki przejsciowej". Zastanawiano się, czy w Wokulskim więcej jest z romantyka czy z pozytywisty? Wokulski był synem zubożałego szlachcica, którego życiowym celem było odzyskanie straconego majatku. Marzeniem chłopca było zdobywanie wiedzy, lecz trudna sytuacja materialna zmusiła go do podjecia pracy w winiarni Hopfera. Ambitny chłopak nie zrezygnował ze swych planów. Jego uparte dążenie do wytyczonego celu było symbolicznie ukazane w scenie mozolnego wydobywania się z piwnicy. Kolejny ważny punkt w jego życiorysie to uczestniczenie w wykładach Szkoły Przygotowawczej i Szkoły Głównej. Wokulski był entuzjastą nauk przyrodniczych. Po nocach pochłaniał książki, robił doswiadczenia chemiczne. Niewątpliwie uzdolniony w tej dziedzinie pragnął poświęcić się karierze naukowej. Do tej pory jest to, jak widać, bardzo pozytywistyczna biografia. Przyjaźń ze studentami Akademii Medycznej i Szkoły Sztuk Pięknych sprawiła, że ten pozytywista przedzierzgnął się w romantyka. Wokulski, fanatyk wiedzy, marzący o odkryciach naukowych, zaczął brać udział w konspiracyjnych zebraniach młodzieży. Zblizało się powstanie styczniowe. Leon, chcąc sprawdzić gotowość chłopców do podjecia niebezpieczeństwa, zaproponował rzecz zgoła szaloną: skok z Nowego Zjazdu na bruk. I tylko Wokulski, jako potomek romantycznych Konradów i Kordianów, podjał to wyzwanie. Potem przyszło powstanie, w którym Wokulski wziął udział i za co został zesłany na Syberię. Na tym kończy się romantyczny fragment jego biografii. Na zesłaniu na nowo odżyły jego naukowe zainteresowania. Widocznie w dziedzinie nauk przyrodniczych wykazywał nieprzeciętne zdolności, skoro pozyskał uznanie i przyjaźń znakomitych naukowców: Czerskiego, Czekanowskiego, Dybowskiego. Po powrocie do kraju, stłamszony panujaca tu atmosferą, odstapił od swoich młodzieńczych ideałów. Ożenił się i zajął się mnożeniem kapitałów. Po śmierci zony powrócił do ksiązek i badań naukowych. Lecz wkrótce spotkał jedyną miłość swojego życia- Izabele Łęcką. Jest to wielka miłość romantyczna. Staje się ona głównym motorem życia Wokulskiego. Ogarnięty nia bohater dokonuje czynów, o jakie nigdy sam siebie by nie podejrzewał. W krótkim czasie zdobywa wielką fortunę, dziwiac się później: "Handel! Ja i handel!" Uczy się angielskiego, oddaje hołdy Rossiemu itp. Wszystko po to, aby zblizyc sie do ukochaniej. Izabela jest dla niego ideałem kobiety. Nie ma dla niego wazniejszej istoty. Wszystkie działania podejmowane są z myślą o niej. Wokulski zdolny jest dla niej do wielkich poświęceń. Czuje, że staje się śmieszny, że zdradza, niszczy siebie, jednak nie potrafi uwolnić się spod uroku tej kobiety. Uczucie wypełniajace mu całą duszę popycha go nawet do romantycznych sytuacji: łódki, parki, mury zamku. Są jednak momenty, w których natura pozytywisty dochodzi do głosu. Znamienne są jego rozmyślania podczas wędrówki po Powiślu. Wokulski mysli nad tym, jak zwalczyć nędzę i ciemnotę. Duże sumy przeznacza na szpitale i przytułki. Założeniu spółki do handlu ze Wschodem przyświecają również pozytywistyczne cele. Wokulski marzy o nowych miejscach pracy i tanich towarach dla biedaków. Z dna upadku podnosi młodą prostytutkę Marię. Pomaga też Wysockiemu i utalentowanemu rzeźbiarzowi ze wsi, Węgiełkowi. Zaskarbi sobie wdzięczność tych ludzi, zdobędzie opinię hojnego filantropa. Lecz mimo to Wokulski zdaje sobie sprawę, że wszelkie jego poczynania to kropla w morzu potrzeb. Na kazdym kroku przekonywał się, że jego działania sa niewystarczające. Wokulski to postać bardzo złozona. Walka o niepodległość z bronia w reku, Mickiewiczowski kształt jego miłości świadczą o tym, że był romantykiem, umiłowanie wiedzy, myśl o uzdrowieniu ekonomicznym karju dowodzą tego, że to pozytywista. Dwoistość jego nie jest wadą konstrukcyjną. W Wokulskim Prus ukazał najbardziej reprezentatywnego przedstawiciela "straconego pokolenia" żyjącego w "epoce przejściowej". Okres, który "zaczął się poezja, a skończył nauka(...) zacął się rycerskoscią, a skończył geszefciarstwem" ukształtował takich właśnie "pękniętych" na pół ludzi, w których naturze po równo było romantyka i pozytywisty.